Mboke fatih pancen jempolan...

Urip neng prantoan pancen dituntut kudu tahan banting, kreatip, dawa nalare, ora bingungan lan ora gumunan. Kaya mboke si fatih kiye sing wis ngrasakna pait, getir, kecut, legi, lan aseme urip neng prantoan. Dheweke sing maune urip neng desa margasana dadi bocah umahan, ujug2 kpaksa dadi bocah prantoan sebab mbarang mbojo ndilalaeh degawa ngenger maring papua neng lanange. Urip sing maune srawa kpenak siki dadi srawa mandan kpenak (nek ora gelem diarani mandan susah he..he..), sing maune apa2 ana sing ngreksa siki apa2 mandan rekasa, sing maune kabeh mung gari prentah siki kabeh mung padha prentah...(jan melas temen deneng umm...). Untunge baen sih mboke fatih kiye bocaeh lumayan tahan rekasa, ora ngeluhan (kecuali sepisan pindho pingtelu pingpapat....), ora ngileran (kcuali pas turu), lan ora ora liyane. Jere dheweke mendhing urip rekasa tapi mandhiri daripada urip kpenak tapi nunut wong tuwa ( jan cocog kuwe karo impen..). Pokoke, tumrap inyong, mboke fatih kuwe pancen jempolan pisan..!!! (RAMANE FATIH)